Ako'y nagpakunsulta sa aking karamdaman. "Ano ang iyong nararamdaman", ang kanyang katanungan. Malakas at mabilis na tibok ng puso. Animo ako'y lumulutang. Napakagaan ng lahat, Nabibinat ang aking mga labi at naghuhugis half moon na naka higa. O kay sarap ng ganitong karamdaman.
"Ano ang sanhi ng iyong karamdaman?", muli niyang tanong sa akin. Sa tuwing siya ay aking makikita. Sa tuwing siya ay aking masisilayan. Larwan niya lang ang maaninagan, mundo koy napakagaan.
Ang resulta, ako daw ay In love.
Napakatagal ng panahon mula ng maramdaman ko ang ganitong karamdaman. Malamang nasa sampung taong mahigit na ang nakararaan.
Ngunit tanong ko sa aking sarili, ito nga ba'y tunay na pag-ibig? Sino ba ang nagbibigay sa akin ng ganitong karamdaman? Siya ba ay kapitbahay ko lamang? Ni kaeskuwela, katrabaho, o dili kaya'y kakilala ay hindi.
Siya ay isang taong nasilayan ko lamang sa larawan. Isang babaeng ni hindi ako kakilala. Isang babaeng napakahirap abutin. Napakahirap kausapin. Sapagkat, ni hindi kami magkakaintindihan kung sakali mang magkaroon ng pagkakataong kami'y makapagusap.
Tuloy naisip ko, ah malamang infatuation lamang.
Kahit na ganun pa man...nais ko lamang malaman mo...
Gusto na kita Emi Takei!
No comments:
Post a Comment