Hindi ako nakasagot kaagad sa pagkabigla. Ganoon naman tayo minsan hindi ba? Kapag tayo ay nabibigla para tayong mga model na nagpapause sandali sa camera. Hindi ko alam ang isasagot ko sa ale. Hindi ko alam kung ako ay mag-oo o mag-hihindi.
Tinapos ko muna ang aking transaksyon sa salesman at ng maiabot sa akin ang sukli, tinignan ko ang ale. Hindi ko alam kung maaawa ako o maiinis. Maaawa sapagkat marahil sa kanyang kalagayan patungkol sa kanyang pananalita. Maaawa sapagkat naglakas loob siya na humingi ng pera sa ibang taong hindi naman niya kaano-ano. Hindi ko mawari kung tulong nga ang hinihingi niya o kaya limos. Automatic na pera ang hinihingi niya. Automatic na siya ay namamalimos. Yun ang tumakbo sa aking utak sa pagkabigla. At naiinis ako sa sarili ko sa panghuhusga ng ganoon kabilis sa kapwa tao. Naiinis ako sapagkat kung namamalimos man siya, napakalakas pa niya para kumita sana ng pera para sa kaniyang sarili. Naiinis sapagkat marami pa riyan ang kailangang mabigyan ng tulong hindi lamang siya.
Sa huli ako'y nagbigay.
Ngunit habang ako ay papalayo sa pinangyarihan, nagtatalo ang aking isipan.
Sinasabi sa Banal na Aklat na kailangan tayong tumulong sa ating kapwa. Kailangan tayong maging mapagbigay sa ating kapwa. Ngunit karapatdapat bang bigyan ang mga ganoon? Napakalakas ngunit namamalimos? Samantalang may mga tao, kung tutuusin mga matatanda na ngunit nagtratrabaho pa rin, ginagawa ang lahat ng makakaya, para lamang sila ay kumita ng pera at mabuhay.
Sino ba ang dapat bigyan ng limos?
Makatarungan ba ang pabibigay sa mga nanlilimos?
Tayo ba ay nakakatulong? O lalo lamang natin silan ini-ispoil? Manghihingi lang, presto, may pera na. O lalo lamang natin silang pinapahirapan?
No comments:
Post a Comment